می گفتند فلان رتبه را بیاور تا به فلان دانشگاه بروی.فلان را آوردیم و به فلان رفتیم.اما آن طور که فکر می کردیم نبود و نشد.با رتبه بالا در دانشگاه تبریز پذیرفته شده و با هزار ذوق و صد ها کیلو شادی وارد دانشگاه شدیم اما...
مدتی نگذشته بود که فهمیدیم هیچ صمیمیتی بین دانشجویان و اساتید وجود ندارد.از نظر اغلب اساتید دانشجویان یک مشت آدم بیکار بودند که برای گذراندن وقت دانشگاه می آمدند و از نظر برخی دیگر دانشجویان اصلا آدم به حساب نمی آمدند.از این گذشته مهربانی معلم ها کجا و این به اصطلاح اساتید کجا...چون ربات هایی که برای یاد دادن چند کلمه آن هم با هزار منت وارد کلاس شده و پس از حرف های بی در و پیکر آماده گفتن دو جمله ناقابل می شوند.از این ها گذشته دانشکده ما که دانشکده حقوق و علوم اجتماعی باشد دو آسانسور دارد که فکر میکنم برای بالا بردن و پایین آوردن انسانها ساخته شده اند.اما این آسانسور ها برای دانشجویان باز نمی شوند.فقط کارکنان محترم و پروفسور ها با کارت جادویی خود به آن دستگاه آسانسور سوار می شوند و دانشجو نیز باید هر روز چند بار چند طبقه را بالا برود و پایین بیاید.بالاخره دانشجو باید سختی بکشد دیگر مگر غیر از این است؟مدرسه ما آسانسور نداشت.یعنی فکر هم نمیکنم مدرسه ای آسانسور داشته باشد.با معلم ها بالا می رفتیم و با آن ها پایین می آمدیم.احوالمان را می پرسیدند و حالمان را خوش می کردند.امروز نه کسی حالمان را می پرسد نه استادی احوالمان را خوش می کند که البته این هم جای توجیه دارد...بالاخره استاد که برای مهربان بودن و خوش کردن حال دانشجو پا به عرصه علم و دانش و فهم نگذاشته است.از این همه فضل و عنایت اساتید بزرگوار هم که بگذریم،معیار نمره دادن اساتید را نمی دانیم کجای دلمان بگذاریم.دوستان می گویند اعتراض هم که می دهی رد می کنند!بدون این که بگویند چرا و جمله ای از دهان مبارکشان بیرون آمده باشد.همین طور هی رد می کنند.دادگاه هم که می روی وقتی از قاضی توضیح می خواهی یک توضیح درباره کارش می دهد.عیبی ندارد رد بالای رد بسیار است.این ها می گذرند و یک جا می شود فلان و یک جا می شود فلان تر!